بیانیه عفو بین الملل در خصوص اعتصاب غذای سه زندانی در زندان شیبان اهواز
26-می-2021
گروه خبری: زندانیان -
نفس در قفس،۵ خرداد۱۴۰۰؛ روز دوشنبه ۳ خردادماه، سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای از انتقال همراه با ضرب و شتم محمدعلی عموری، مختار آلبوشوکه و قاسم سنجری زندانیان زندان شیبان اهواز به سلولهای انفرادی و عدم دسترسی آنان به مراقبت های پزشکی خبر داد. سازمان عفو بین الملل خبر داده است که که این زندانیان از تاریخ ۲۰ اردیبهشت در اعتراض به بدرفتاری مسئولان زندان و مقامات دادستانی از جمله دادیار زندان شیبان، شرایط بازداشت و همچنین محرومیت از دسترسی به کتاب دست به اعتصاب غذا زده‌اند. عفو بین الملل از مقامات ایران خواهان توقف بدرفتاری، رسیدگی پزشکی و آزادی این زندانیان شد.
به گزارش «نفس در قفس»، ارگان خبری لیگ حقوق بشر زندانیان ایران، سازمان عفو بین الملل امروز دوشنبه ۳ خرداد ۱۴۰۰، با انتشار بیانیه ای از اعتصاب غذا، اعمال فشار و نگهداری در سلول انفرادی سه تن از زندانیان زندان شیبان اهواز خبر داد.
متن کامل این بیانیه در ادامه می آید:
“زندانیان عقیدتی، محمدعلی عموری و مختار آلبوشوکه و یک زندانی مسن‌تر با نام قاسم سنجری، که همگی در اعتصاب غذا به سر برده و هر سه از اقلیت عرب اهوازی ایران هستند، نیاز فوری به مراقبت‌های پزشکی دارند، از جمله برای آسیب‌هایی که طی حبس انفرادی طولانی مدت در اثر شکنجه و سایر رفتارهای بیرحمانه، ضدانسانی و ترذیلی، شامل ضرب و شتم توسط مسئولان زندان و مأموران اطلاعاتی لباس شخصی، متحمل شده‌اند.
این سه زندانی در تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ یا زمانی حوالی آن، توسط مأموران لباس شخصی از یک بند عمومی در زندان شیبان اهواز به مکانی نامعلوم منتقل شدند. براساس اطلاعات گردآمده توسط عفو بین‌الملل از یک منبع آگاه، پیش از انتقال، هر سه نفر از سوی دیگر زندانیان مورد تعرض جسمی قرار گرفته بودند و ماموران زندان به جای مداخله برای محافظت از آنان، همراه با ماموران اطلاعاتی لباس شخصی اقدام به ضرب و جرح بیشتر آنان کرده بودند.
در هفته‌های پس از انتقال، مقامات از ارائه اطلاعات درباره سرنوشت و محل نگهداری محمد علی عموری و مختار آلبوشوکه به خانواده‌هایشان خودداری کرده و بدین ترتیب مرتکب جرم ناپدیدسازی قهری شدند.
در تاریخ ۲۸ اردیبهشت، خانواده‌های این زندانیان اطلاع یافتند که آن‌ها از تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ یا زمانی حوالی آن، در سلولهای انفرادی در زندان شیبان نگه داشته شده‌اند. خانواده‌ها همچنین مطلع شدند که عزیزانشان از تاریخ ۲۰ اردیبهشت در اعتراض به رفتارهای مسئولان زندان و مقامات دادستانی از جمله دادیار زندان شیبان، شرایط بازداشت و همچنین محرومیت از دسترسی به کتاب دست به اعتصاب غذا زده‌اند.
طبق اطلاعات گردآوری شده توسط عفو بین‌الملل از منابع آگاه، مختار آلبوشوکه در تاریخ ۲۸ اردیبهشت، در حالی که هنوز در اعتصاب غذا بود، اجازه یافت با یکی از اعضای خانواده خود ملاقات کوتاهی داشته باشد. طی این ملاقات، وی قادر نبوده است بدون کمک راه برود و این امر نگرانی‌های جدی در مورد وضعیت جسمانی و سلامتی او ایجاد کرده است. مختار آلبوشوکه همچنین گفته است که از دردهای شدید کلیه رنج می‌برد و از مراقبت های پزشکی، از جمله داروهای لازم برای مشکل سابقه‌دار سنگ کلیه‌اش محروم بوده است.
به گفته منابع آگاه، روز بعد، در ۲۹ اردیبهشت، محمدعلی عموری با ویلچر به کلینیک پزشکی زندان شیبان منتقل شده است. با این حال، مدت کوتاهی پس از آن او را از کلینیک پزشکی به مکان نامعلومی انتقال داده‌اند، امری که این نگرانی جدی را برانگیخته که وی مجددا در حبس انفرادی قرار گرفته و در معرض خطر بیشتر شکنجه و سایر رفتارهای بیرحمانه، ضدانسانی و ترذیلی، از جمله محرومیت از مراقبت‌های پزشکی مناسب، قرار دارد.
عفو بین الملل درخواست خود از مقامات ایران برای آزادی فوری و بدون قید و شرط محمدعلی عموری و مختار آلبوشوکه را تجدید می‌کند زیر آن‌ها فقط به خاطر فعالیت‌های مسالمت‌آمیز خود در همکاری با گروه مدافع حقوق فرهنگی «الحوار» (در عربی به معنی «گفت و گو») که اکنون منحل گشته، محکوم به حبس ابد شده‌اند و از سال ۱۳۸۹ در زندان به سر می‌برند.
عفو بین الملل همچنین هشدار می‌دهد که افراد مسن مانند قاسم سنجری در صورت ابتلا به کووید-۱۹ در معرض خطر بیماری شدید یا مرگ قرار دارند و بنابراین باید فوراً آزاد شوند.
تا زمان آزادی، محمدعلی عموری، مختار آلبوشوکه و قاسم سنجری باید از سلول انفرادی خارج شده و از مراقبت‌های پزشکی مناسب از جمله اعزام به مراکز پزشکی خارج از زندان به منظور دریافت درمان‌های غیرقابل ارائه در زندان، برخوردار گردند.
علاوه بر این لازم است تحقیقات به‌هنگام، همه‌جانبه، مستقل و بی‌طرفانه‌ای در خصوص گزارشات مبنی بر اعمال شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها علیه آن‌ها انجام شود و مسئولان این امر باید در دادگاه‌های منصفانه پاسخگو نگه داشته شوند.
سازمان عفو بین الملل، خردادماه ۱۴۰۰″.