تبعید مریم اکبری منفرد از زندان اوین به زندان سمنان در دوازدهمین سال حبس
10-مارس-2021
گروه خبری: زنان -
نفس در قفس، ۲۰ اسفند ۱۳۹۹: روز گذشته ۱۹ اسفند ۱۳۹۹، مریم اکبری منفرد زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین که ۱۲امین سال حبس خود را در زندان می گذراند از زندان اوین به زندان سمنان تبعید شد. این تبعید در حالی صورت گرفته است که مریم اکبری منفرد جدیدا هیچ حکمی در خصوص تبعید به وی ابلاغ نشده بود.
بنا به اطلاع «نفس در قفس»، ارگان خبری لیک حقوق بشر زندانیان ایران، روز گذشته، سه شنبه ۱۹ اسفندماه دقیقا یک روز بعد از روز جهانی زنان و گزارش گزارشگر ویژه حقوق‌بشر نسبت به وضعیت زنان ایران بخصوص زنان زندانی، مقامات قضایی جمهوری اسلامی مریم اکبری منفرد زندانی سیاسی بند زنان زندان اوین را در دوازدهمین سال حبس به زندان سمنان تبعید کردند.
مریم اکبری منفرد در حالی به زندان سمنان تبعید شد که حکم تبعید جدیدی به وی ابلاغ نشده بود و اجرای این تبعید بنا به تصمیم غیرقانونی مقامات قضایی صورت گرفته است.
مریم اکبری منفرد پس از تظاهرات روز عاشورا در تاریخ ۹ دی ۱۳۸۸، در منزلش بازداشت شد و روز ۱۱ خرداد ۱۳۸۹، به اتهام محاربه از طریق هواداری در سازمان مجاهدین خلق ایران در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست صلواتی بدون داشتن وکیل به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد، اتهامی که او آن را هرگز نپذیرفته است. حکم بدوی او عینا در شعبه تجدیدنظر تایید شد. مریم اکبری در تمام این سال‌ها از خدمات پزشکی مناسب محروم بوده است در حالی که از بیمار‌‌ی‌های تیروئید و روماتیسم مفصلی رنج می‌برد.
در شهریور ۱۳۸۹ به زندان رجایی‌شهر کرج تبعید شد و بعد از آن در اردیبهشت ۱۳۹۰ به همراه سایر زنان سیاسی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. بعد از نزدیک به سه هفته و با اعتراض نهادهای حقوق بشری و خانواده زندانیان سیاسی او به همراه هشت تن دیگر از زندانیان سیاسی به زندان اوین، محل نگهداری سایر زنان سیاسی انتقال داده شد.
مریم اکبری منفرد در مهرماه ۱۳۹۵ با ارسال شکواییه‌ای به دادسرای تهران خواستار تحقیق درباره جزئیات اعدام خواهر و برادر خود شد. دو برادر مریم اکبری منفرد در سال‌های ۶۰ و ۶۳ به اتهام «ارتباط و عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران» توسط دادگاه‌های انقلاب در ایران اعدام شدند. برادر کوچک او و خواهر دیگرش نیز در سال ۶۷ و موج اعدام زندانیان سیاسی در تابستان آن سال اعدام شدند.
مسئولان قضائی اما نه تنها به شکایت او رسیدگی نکردند بلکه او را تهدید و دسترسی‌اش به درمان‌های ضروری را نیز قطع کردند.
در بهمن ۱۳۹۵، مریم اکبری منفرد شکایتی را در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل ثبت کرد و از این نهاد خواست تا جمهوری اسلامی ایران را درباره پرونده و سرنوشت خواهر و برادرش مورد سئوال قرار دهند.
در پی این شکایت گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل رقیه و عبدالرضا اکبری منفرد، خواهر و برادر مریم را به عنوان«ناپدیدشده قهری» به رسمیت شناخت و از جمهوری اسلامی ایران خواست تا درباره سرنوشت آنها توضیح دهد.
مریم اکبری منفرد پس از ارائه شکایت در تاریخ ۲۶ مهر ۱۳۹۵، درباره اعدام اعضای خانواده‌اش در سال ۱۳۶۷، توسط دادستان تهران در یک اقدام تلافی‌جویانه از خدمات پزشکی محروم و تهدید به افزایش ۳ سال حکم زندان و تبعید به زندان سیستان و بلوچستان گردید.
در فروردین ۱۳۹۸، سازمان عفو بین‌الملل با صدور بیانیه‌ای خواستار آزادی فوری مریم اکبری منفرد شد و از مقامات ایران خواست تا به «آزار» و «شکنجه» او و خانواده‌اش پایان دهند.