نامه شاهرخ زمانی به احمد شهید در نوزدهمین روز اعتصاب غذا
28-مارس-2014
گروه خبری: کارگران و اصناف -
سایت نفس در قفس: شاهرخ زمانی، فعال کارگری در بند که اخیرا به زندان قزلحصار کرج تبعید شده است طی نامه‌ای از احمد شهید تقاضای کمک کرد.
به گزارش «کمیته حمایت از شاهرخ زمانی»، این عضو زندانی کمیته پیگیری برای ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری، از روز ۲۰ اسفند ماه ۱۳۹۲ که به زندان قزلحصار کرج تبعید شده در اعتصاب غذا به سر می‌برد. متن این نامه که فایل صوتی آن نیز توسط این کمیته منتشر شده، عینا در زیر می‌آید:
تا کی این همه ظلم، تاکی این همه نا عدالتی و قانون شکنی علیه مدافعین حقوق صنفی کارگران !!!
سلام گرم و آتشین مرا از تبعیدگاه جدیدم زندان مواد مخدر قزل حصار پذیرا باشید.
با تبریک سال نو به تمامی ستم‌دیدگان و آرزوی کام‌یابی‌شان در مبارزه، من شاهرخ زمانی کارگر نقاش عضو سندیکای کارگران نقاش تهران به عنوان قطره ای از دریای ۵۰ میلیونی خانواده‌های کارگران ایران به مثابه ایجاد کنندگان تمامی ارزش‌های مادی و معنوی جامعه می‌باشم، این در حالی است که این کثیر العده‌ترین طبقه‌ی اجتماعی اصلی کشور در رسته‌ی صنعت، معدن، ساختمان، کشاورزی، خدمات، پتروشیمی و نفت بعنوان قلب تپنده‌ی وطنم با یک چهارم دستمزد زیر خط فقر، با قراردادهای سفید امضا و موقت، بیکاری میلیونی و اساسا” در خلاء کامل حقوق قانونی مانند حق تشکل، تجمع، اعتراض و قوانین حمایتی در حوزه تامینات اجتماعی در بی‌حقی کامل و مطلق قرار دارد و هر گونه فعالیت آگاهانه و تشکل مستقل کارگری به مثابه تنها ابزار دفاع و تحقق مطالبات مشروع و قانونی کارگران به شدیدترین وجه ممکن با سرکوب، زندان و حبس‌های طولانی مواجه می‌شود، در حالی که اصل بیست و شش قانون اساسی خود جمهوری اسلامی و قوانین جهانی مورد امضا و عضویت این حکومت مانند مقاوله نامه ۹۸ و ۸۷ سازمان جهانی کار بر تمامی این فعالیت‌ها صحه می‌گذارد، اما سرکوب فعالیت قانونی سندیکای شرکت واحد، نیشکر هفت تپه، خبازان سقز، نقاشان تهران، کمیته‌های کارگری پیگیری، هماهنگی، [کمیته‌های] دفاع، اتحادیه آزاد کارگران و همچنین دستگیری پیشروان کارگری در جریان اعتصابات کارگری و جو خفقان در کارخانجات همه و همه در حکومت جمهوری اسلامی به عنوان حافظ منافع طبقه سرمایه‌داری بزرگ‌ترین ضربات را بر پیکر خانواده ۵۰ میلیونی [کارگران] وارد کرده و آنها را در مقابل یورش مولتی میلیادرهای زالو صفت به هستی زندگی و سفره خالی آنان بی دفاع کرده و به برده طبقات دارا در فقر و نداری مطلق تبدیل می‌کند.
در حالی که ده‌ها غارت‌گر ثروت ملی که حکم قضایی دارند آزادانه و ول می گردند، رضا شهابی، محمد جراحی، بهنام ابراهیم زاده به همراه ده‌ها پیشرو کارگری با پاپوش و افترا و اتهامات واهی دستگیر و اغلب بدون کوچکترین مدرک به حبس‌های سنگین محکوم می‌شوند. از جمله خود من در خرداد ۹۰ در حالی که ۳۰ سال ساکن تهران هستم در بدو ورود به شهر تبریز بدون حکم بازداشت و بدون کوچکترین سند اتهامی به طور غیر قانونی، خود سرانه دستگیر و در شرایط شکنجه و تهدید به مرگ قرار داشتم و در اعتراض به این بر خورد باندی با ۴۰ روز اعتصاب غذا و تقاضای رسیدگی در یک دادگاه صالحه با حضور هیئت منصفه بدون دادن بازجویی شفاهی و کتبی به عنوان سند اتهامی تحویل شعبه یک دادگاه انقلاب تبریز یعنی قاضی حملبر داده شده و با سفارش بازجو به ۱۱ سال زندان محکوم و سپس این حکم در شعبه ۶ تجدید نظر قاضی ایمانی که مشهور به تایید نظر و بعدا در شعبه ۲۹ دیوان عالی که مشهور به شعبه اطلاعات است مورد تایید قرار گرفت، این قانون شکنی‌ها کم بود که از زندان تبریز به [زندان] یزد، [از زندان یزد مجددا به زندان تبریز و از زندان تبریز به زندان] رجایی شهر و از آنجا بدون کوچکترین حکم قاضی و تفهیم اتهام و غیرقانونی به زندان مواد مخدر یعنی قزل حصار تبعید شدم، در حالی که بر اساس آئین نامه داخلی سازمان زندانها و [تشدید] جرایم این مسئله قانون شکنی محض می باشد، بطوری که حتی زندان قزل حصار ۴ ساعت از تحویل [گرفتن] من خود داری می‌نمود و در اثر فشار باندهای مشخص، تن به این عمل غیر قانونی داد. من از موقع ورود با اعلام اعتصاب غذا در ۴ نامه مختلف ضمن اعتراض شدید به این بر خورد غیرقانونی در قبول و نگهداریم در اینجا و تقاضای باز گشت به بند سیاسی امروز ۱۹ روز است در اعتصاب غذا بسر می برم و … وزن کم کردم و ۵ بار زیر سرم رفتم که تا حالا مسئولین امر کوچکترین اعتنایی به در خواست قانونی من نکردند. من از تمامی نهادها ی حقوق بشر مخصوصا شخص احمد شهید و خانم پیلای و تمامی نهاد های مسئول داخلی می‌خواهم به این نقض علنی حقوق شهروندی و برخورد باندی خاتمه دهند و کلیه فعالین اجتماعی، مدنی و کارگری دربند را آزاد کنند. همچنین هرگونه مسئولیت عوارض روحی، جسمی و روانی را متوجه مسئولین امر در عدم رسیدگی به این خودسری و قانون شکنی می‌کنم.
شاهرخ زمانی
۱۳۹۳/۱/۶