پیام رضا شهابی به مناسبت روز دانشجو
2-دسامبر-2013
گروه خبری: کارگران و اصناف -
سایت نفس در قفس: رضا شهابی، عضو هیئت مدیره‌ی سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه که در بند ۳۵۰ زندان اوین است، طی پیامی روز دانشجو را به دانشجویان کشور تبریک گفت.
متن این پیام که نسخه‌ای از آن در اختیار سایت «نفس در قفس» قرار گرفته است، عینا در زیر می‌آید:
۱۶ آذر است، روز دانشجو. لازم نیست که کلیشه وار به مرور تاریخ خوابیده پشت این مناسبت بپردازیم، اما لازم است تا از خلال ۱۶ آذر سال ۱۳۳۲ و نیز تمامی ۱۶ آذرهای تا پیش از امروز، نسبت جنبش دانشجویی ایرانی سال ۱۳۹۲ را با موقعیت تاریخی امروزش روشن کنیم.
من در حالی با شما سخن می گویم که هر چند به دلیل شغلم، موقعیت طبقاتی ام و بسیاری مسائل اجتماعی دیگر، توفیق حضور در محیط دانشگاه را نداشتم، اما با تمامی مشکلات اجازه ندادم که عنصر تحصیل به تمامی از زندگی من رخت بر بندد و به این ترتیب از همین داخل زندان اقدام به ادامه تحصیل در مقطع لیسانس نمودم.
این اشاره از آن بابت بود که بگویم من به عنوان یک فعال کارگری که عضو هئیت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه می باشم، مایلم تا در این روز دانشجویان را در مقام یک کارگر و در عین حال کارگران را در مقام یک دانشجو مورد خطاب قرار دهم تا از خلال همان تاریخی که در آغاز نوشتارم به آن اشاره کردم و نیز تاریخ مبارزات آزادی خواهانه و برابری طلبانه تمامی کارگران و دانشجویان جهان، بر ضرورت پیوند این دو گروه برای دست یابی به آزادی و عدالت اجتماعی تاکید کنم.
دانشجویان عزیز:
از زمان انقلاب کبیر فرانسه تا ۱۶ آذر ۱۳۳۲ خودمان، آن دسته از هم نوعان شما که علم و دانش شان را در کنار جانشان بر سر راه آرمان رهایی گذاشتند، جملگی به یک نکته اشاره داشتند و آن این که «دانشجو» یک واژه به هم پیوسته است و نه ترکیبی محصول کنار هم قرار گرفتن «دانش» و «جو» ؛ به عبارتی دیگر «دانشجو» کسی است که در کنار جستجو برای کسب علم و دانش با سیاست و به طور کلی با حیات اجتماعی اش پیوند تنگاتنگی را احساس می کند. پیوندی که او را وا می دارد به درون جامعه رود، با توده های مردم ارتباط برقرار کند، مشکلات ایشان را درک و به اعتبار سواد و دانش اش، همراه با دیگر دانشجویان با توانمند ساختن توده های محروم و رنج کشیده مردم، نسبت به حل مشکلات جامعه اقدام کند. به این ترتیب اگر نخواسته باشیم تا تکثر آرا و گرایش های مختلف در میان دانشجویان را، ذیل عنوان «جنبش دانشجویی» نادیده بگیریم، باید گفت که منظور ما از جنبش دانشجویی آن نوع از کنشگری جمعی دانشجویان است که ضد سرمایه داری، ضد دیکتاتوری و همصدا با مطالبات محروم ترین آحاد جامعه به ویژه طبقه کارگر است.
از این حیث است که ۱۶ آذر ۱۳۳۲ هم جهان برای ما نمونه ای است مثال زدنی: شریعت رضوی، بزرگ نیا و قندچی برای مبارزه علیه امپریالیسم آمریکا و دیکتاتوری شاه بود که جان خود را از دست دادند؛ و لازم به توضیح نیست که پیوند مبارزه علیه امپریالیسم با آرمان رهایی طبقه کارگر کجاست.
و اما رفقای کارگر:
تاریخ مبارزات پر فراز و نشیب کارگران چه در ایران و چه در جهان گواهی می دهد که آن هنگامی که ندای حق طلبی کارگر از دیوارهای بلند کارگاه و کارخانه عبور کرده و به بطن جامعه آمده است، و جوان های بیدار به یاری اش شتافته و جوش و خروش به حرکت در آمده که هیچ کس را یارای ایستادگی در برابر آن نبوده است؛ پیش تر در قطعنامه ای که برای اول ماه می ۱۳۹۲ داده بودم، تأکید کردم که هر وقت ما شکست خوردیم، در وهله اول یا به خاطر دست شستن از منافع طبقاتی مان بوده است یا ترس از سیاست و ارتباط و اتحاد با کسانی نظیر دانشجویان که دغدغه هایی از جنس خود ما دارند.
تجربه اعتراضات سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه در سال های ۸۶ــ ۸۴ شاید دم دست ترین نمونه ای است که می توانم با اشاره به آن اهمیت پیوند کارگران با دانشجویان را گوشزد کنم. اگر آن اتحاد نبود، ندای حق طلبی ما جهانی نمی شد و امروز اساساً تجربه قابل ذکری وجود نداشت که حالا خواسته باشیم نقاط قوت و ضعفش را برشماریم. دست کم من الآن می توانم خطاب به همکاران و هم طبقه ای هایم بگویم که برای پیگیری مطالباتشان نهاد دیگری غیر از «خانه کارگر» (بخوانید خانه محجوب) و شورای های اسلامی بی خاصیت کار و نیز احزابی نظیر حزب اسلامی کار که به اسم کارگران عملاً در خدمت منافع سرمایه داران هستند، وجود دارد؛ نهادی به نام «سندیکایی که خود ما نیز با اتکا به تجربه هم طبقه ای های قدیمی مان احیایش کردیم».
دوستان دانشجو، رفقای کارگر
سخنم را با تأکید چندین و چند باره بر این نکته به پایان می برم که:جنبش دانشجویی ای که در داخل دانشگاه خود را محبوس کند، حکم مرگش را امضا کرده، همان طور که جنبش کارگری ای که محدود به دیوارهای کارخانه باشد هرگز موفق نخواهد شد. ما از دانشجویان انتظار داریم که در این دوران هجوم همه جانبه نئولیبرالیسم (این بار با اسم تدبیر و امید) به معیشت مردم و به ویژه کارگران، تریبون های دانشگاهی را به بیان دردها و معضلات ناشی از این هجمه اختصاص دهند، هم چنان که از رفقای کارگرمان هم می خواهیم که با حضور در چنین محافل به تبادل تجربیات خویش با دانشجویان و دانشگاهیان همت گمارند.
زنده باد اتحاد کارگر و دانشجو
۱۶ آذر، روز دانشجو مبارک باد!
رضا شهابی کارگر و دانشجوی دربند و عضو هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد
زندان اوین
۹/۹/۱۳۹۲