مریم اکبری منفرد از زندان سمنان: خوزستان تشنه را با خون سیراب کردند
30-جولای-2021
گروه خبری: زندانیان -
نفس در قفس،۸ مرداد ۱۴۰۰: مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی که دوازدهمین سال حبس خود را در زندان سمنان سپری می‌کند، در نامه‌ای از اعتراضات مردم خوزستان حمایت کرده و در این نامه نوشته است: «با درود به جوانان غیور شهرهای به پاخاسته که این روزها خودم را نه در میان دیوارها که دوشادوش آنها می‌بینم و نبضم با ضرب‌آهنگ قدم‌هایشان بر خیابان‌ها می تپد، و با تعظیم در مقابل شهدای تشنه لب خوزستان، دوباره فریاد دادخواهی‌ام را بلند می‌کنم».
به گزارش «نفس در قفس»، ارگان خبری لیگ حقوق بشر زندانیان ایران، مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی که دوازدهمین سال حبس خود را در زندان سمنان می‌گذراند، طی نامه‌ای از اعتراضات مردم خوزستان حمایت کرد.
مریم اکبری منفرد که یک برادر و یک خواهر وی در تابستان ۶۷ اعدام شده‌اند و اولین شاکی عاملین و آمرین قتل‌عام ۶۷ از داخل ایران به سازمان ملل است، در بخشی از نامه‌اش نوشته است: « تابستان داغ است، درست مثل تابستان ۶۷، همین قاتلان هم بودند! آن روز در کسوت «هیئت مرگ»، و امروز در کسوت «رئیس جمهور»! دوباره خونریزی و کشتار! اگرچه روی دریای خون عزیزان ما به مسند می‌رسند اما طوفان دادخواهی، کاخشان را ویران خواهد کرد. »
متن کامل نامه که نسخه‌ای از آن در اختیار «» قرار گرفته است به شرح زیر می‌باشد
«خوزستان تشنه را با خون سیراب کردند
اگرچه اینجا خبرها دیگر حتی از طریق ملاقات به من نمی‌رسد و فرصت اندک مکالمه تلفنی‌ام در حضور مامور حراست تنها دریچه ارتباطم به دنیای بیرون است، اما گزارش‌های تلویزیون حکومت به خوبی مرا در وضعیت اسفبار خوزستان قرار داد.
به خوبی در این سالیان دریافته‌ام که هر آنچه تکذیب کردند را باید به عنوان عمل حادث شده در نظر بگیرم و اینبار نوبت تکذیب و سیل دروغ‌ها درباره خوزستان بود.
آنچه که از میان اخبار پی‌بردم این است که مردم تشنه را با سرب داغ پاسخ گفته‌اند و آن سرزمین داغ‌دار را دوباره خون‌چکان کرده‌اند.
تابستان داغ است، درست مثل تابستان ۶۷، همین قاتلان هم بودند! آن روز در کسوت «هیئت مرگ»، و امروز در کسوت «رئیس جمهور»! دوباره خونریزی و کشتار! اگرچه روی دریای خون عزیزان ما به مسند می‌رسند اما طوفان دادخواهی، کاخشان را ویران خواهد کرد.
خون زندانیان سیاسی اعدام شده در ۶۷ با خون جوانان کشته شده در خیابان‌ها از آبان ۹۸ تا تیر۱۴۰۰ در خوزستان و لرستان به فاصله زمانی ۳۳ سال در همین جغرافیا بهم گره‌خورد و این را اثبات کرد که تا زمانی که عاملین و آمرین نسل کشی ۶۷ به میز محاکمه کشیده نشوند، هیچ نسلی در امان نخواهد ماند.
عزم ما نقطه پایان دادن به تداوم خونریزی و جنایت است! عزم ما دادخواهی است…
با درود به جوانان غیور شهرهای به پاخاسته که این روزها خودم را نه در میان دیوارها که دوشا دوش آنها می‌بینم و نبضم با ضرب‌آهنگ قدم‌هایشان بر خیابان‌ها می تپد، و با تعظیم در مقابل شهدای تشنه لب خوزستان، دوباره فریاد دادخواهی‌ام را بلند می‌کنم خطاب به حکومت می گویم که خواهر و برادر مرا چرا کشتید؟ و تا زمانی که برای پاسخ دادن این سوالم مقابل دادگاه قرار نگیرید من صدایم خاموش نخواهد شد حتی در زندان جهنمی سمنان!
مریم اکبری منفرد- مرداد ۱۴۰۰- زندان سمنان»
مریم اکبری منفرد پس از تظاهرات روز عاشورا در تاریخ ۹ دی ۱۳۸۸، در منزلش بازداشت شد و روز ۱۱ خرداد ۱۳۸۹، به اتهام محاربه از طریق هواداری در سازمان مجاهدین خلق ایران در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست صلواتی بدون داشتن وکیل به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد، اتهامی که او آن را هرگز نپذیرفته است. حکم بدوی او عینا در شعبه تجدیدنظر تایید شد. مریم اکبری در تمام این سال‌ها از خدمات پزشکی مناسب محروم بوده است در حالی که از بیمار‌‌ی‌های تیروئید و روماتیسم مفصلی رنج می‌برد.
در شهریور ۱۳۸۹ به زندان رجایی‌شهر کرج تبعید شد و بعد از آن در اردیبهشت ۱۳۹۰ به همراه سایر زنان سیاسی به زندان قرچک ورامین منتقل شد. بعد از نزدیک به سه هفته و با اعتراض نهادهای حقوق بشری و خانواده زندانیان سیاسی او به همراه هشت تن دیگر از زندانیان سیاسی به زندان اوین، محل نگهداری سایر زنان سیاسی انتقال داده شد.
مریم اکبری منفرد در مهرماه ۱۳۹۵ با ارسال شکواییه‌ای به دادسرای تهران خواستار تحقیق درباره جزئیات اعدام خواهر و برادر خود شد. دو برادر مریم اکبری منفرد در سال‌های ۶۰ و ۶۳ به اتهام «ارتباط و عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران» توسط دادگاه‌های انقلاب در ایران اعدام شدند. برادر کوچک او و خواهر دیگرش نیز در سال ۶۷ و موج اعدام زندانیان سیاسی در تابستان آن سال اعدام شدند.
مسئولان قضائی اما نه تنها به شکایت او رسیدگی نکردند بلکه او را تهدید و دسترسی‌اش به درمان‌های ضروری را نیز قطع کردند.
در بهمن ۱۳۹۵، مریم اکبری منفرد شکایتی را در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل ثبت کرد و از این نهاد خواست تا جمهوری اسلامی ایران را درباره پرونده و سرنوشت خواهر و برادرش مورد سئوال قرار دهند.
در پی این شکایت گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل رقیه و عبدالرضا اکبری منفرد، خواهر و برادر مریم را به عنوان«ناپدیدشده قهری» به رسمیت شناخت و از جمهوری اسلامی ایران خواست تا درباره سرنوشت آنها توضیح دهد.
مریم اکبری منفرد پس از ارائه شکایت در تاریخ ۲۶ مهر ۱۳۹۵، درباره اعدام اعضای خانواده‌اش در سال ۱۳۶۷، توسط دادستان تهران در یک اقدام تلافی‌جویانه از خدمات پزشکی محروم و تهدید به افزایش ۳ سال حکم زندان و تبعید به زندان سیستان و بلوچستان گردید.
در فروردین ۱۳۹۸، سازمان عفو بین‌الملل با صدور بیانیه‌ای خواستار آزادی فوری مریم اکبری منفرد شد و از مقامات ایران خواست تا به «آزار» و «شکنجه» او و خانواده‌اش پایان دهند.