فراخوان گلرخ ایرایی و مریم اکبری منفرد به کمک به سیل‌زدگان استان‌های مختلف
7-آوریل-2019
گروه خبری: زنان -
سایت نفس در قفس: گلرخ ابراهیمی ایرایی و مریم اکبری منفرد در نامه‌ی از زندان اوین برای کمک به سیل‌زدگان در استان‌های مختلف فراخوان دادند.
بنا به اطلاع «نفس در قفس»، این دو زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین در این نامه ضمن همدردی با خانواده‌های سیل‌زده، جمهوری اسلامی را مسئول ابعاد فاجعه‌آمیز سیل‌های اخیر خوانده و به انتقاد از مسئولان کشور پرداختند.
متن کامل این نامه که برای انتشار در اختیار «نفس در قفس» قرار گرفته به شرح زیر است:
با ابراز عمیق‌ترین همدردی‌ها با هموطنان سیل‌زده‌ی عزیزمان در استان‌های گلستان و فارس و خوزستان و لرستان و همدردی با مصدومان و خانواده‌های مصیبت‌زده و داغدار…
در حکومتی که بنیانش بر جنگ قدرت باندهای دزد و چپاولگر بنا شده، رنج مردم، بی‌خانمانی آنان، از دست دادن مایملک و دسترنج‌شان، آواره شدنشان در کوه و بیابان، از دست دادن عزیزان و داغدار بودنشان محلی از اعراب ندارد.
با این که تنها منبع اخبار ما تلویزیون حکومت است، ولی عمق ماجرا کاملا روشن می‌شود. آن قدر فاجعه عظیم است که حتی نتوانستند با سانسور و بی‌خبری از نشر خبر جلوگیری کنند…
قلب‌هایمان به درد آمد از اشک‌های پیرمردی که حاصل یک عمر دسترنج‌اش به زیر آب رفت و فریادرسی برایش نبود.
از ضجه‌های مادری که کودکانش در سیلاب غرق شدند و یاری‌دهنده‌ای برایش نبود.
سران و مهره‌های این نظام هنگام پیش آمدن چنین حوادثی که مسبب اصلی آن خودشان و سیاست‌های ایران بر باد ده خودشان است ماهیت واقعی خود را بیش از پیش برملا می‌کنند. اولین قدم آن‌ها مستقر کردن تمام توان و یگان‌های ضد شورش در محل وقوع حادثه است و یا با سفرهای نمایشی به مناطق سیل‌زده و گرفتن عکس و فیلم، خشم و انزجار مردم را بر می‌انگیزند.
روحانی رئیس دولت حتی به خود زحمت پایین آمدن از هلی‌کوپترش را نداد و تنها از پنجره‌ی هلی‌کوپتر از مناطق سیل‌زده بازدید کرد آن هم یک هفته پس از وقوع حادثه…
جهانگیری معاون اول روحانی در صفحه تلویزیون ظاهر می‌شود و سیلاب‌ها را نعمت خداوند می‌داند و از مردم می‌خواهد بابت این سیلاب‌ها خدا را شاکر باشند. یا رضا اردکانیان وزیر نیرو به صحنه آمده و اظهار خرسندی کرد که از جاری شدن این سیلاب‌ها میلیون‌ها متر مکعب آب شیرین به دست آمده. آیا آقای اردکانیان به این فکر می‌کند برای آن روستایی زحمت‌کش که تمام هستی‌اش در ثانیه‌ای به خاطر ناکارآمدی شما مسئولین طعمه سیل شد، مایملکی که با خون دل و سال‌ها زحمت به دست آمده بود نه با دزدی و چپاول، آب شیرین به چه کارش می آید که شما وعده می‌دهید؟
سیل یک پدیده طبیعی است اما آن چه که در ابتدای سال به وقوع پیوست فراتر از کلمه‌ی حادثه بود. در واقع یک فاجعه ملی بود که تنها بر اثر خیانت و دزدی رژیم حاکم به وقوع پیوست. رژیم ایران نه تنها با قتل عام انسان‌ها بلکه با قتل عام محیط زیست، نابودی جنگل‌ها ، دزدی‌های کلان و هدر دادن سرمایه‌ها در سرکوب و جنگ‌افروزی، ایران را در مقابل حوادث طبیعی بی‌دفاع گذاشته و باعث قربانیان زیاد و میلیون‌ها آواره و بی‌خانمان در اثر سیل شده است.
در پس درهای آهنین زندان آرزو کردیم که ای کاش ما هم بودیم تا بتوانیم به یاری هموطنان عزیزمان در مناطق سیل‌زده بشتابیم. ولی افسوس که دستانمان در زنجیر است…
خانواده‌ها در محاصره کامل سیل با نیم امیدی سوزان،
در پی نگاه‌ها و لبخندی کمرنگ بر لب‌های منتظر
شاید به من
شاید به تو
شاید به ما که آن‌ها را از این سوی آب می‌نگریم.
تمام هموطنان عزیز و یاران درد آشنا را که در عین نیازمندی بی‌تفاوت نبودند و در چنین شرایطی غیرت و جوانمردی را به جا آوردند و انسان‌دوستی را به اوج رساندند به یاری سیل‌زدگان فرا می‌خوانیم.
تنها راه این است که به کمک هم برخیزیم. در این روزهای سخت به یکدیگر تکیه بزنیم و دست همدیگر را بگیریم که نیرویی قوی‌تر از نیروی همبستگی مردمی نیست.
ما خودمان را در شما می‌بینیم و قلب‌مان را به قلب‌های همدرد شما در کمک به این هموطنان پیوند می‌زنیم.
گلرخ ایرایی، مریم اکبری منفرد
زندان اوین – بند زنان سیاسی
۱۸ فروردین ۱۳۹۸